ค้นเจอ 54 รายการ

คอ

หมายถึงน. ส่วนของร่างกายที่ต่อศีรษะกับตัว, ราชาศัพท์ว่า พระศอ; ส่วนของภาชนะที่คอดอยู่ระหว่างตัวกับปาก เช่น คอหม้อ; เรียกส่วนลำต้นของพรรณไม้วงศ์ปาล์มที่อยู่ระหว่างใบล่างสุดกับยอด เช่น คอมะพร้าว คอตาล; โดยปริยายหมายความว่า ความมีใจชอบเสพสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นอาจิณ เช่น คอเหล้า คอเบียร์ คอหนัง คอละคร

ชันคอ

หมายถึงก. เริ่มตั้งคอได้ (ใช้แก่เด็ก).

ตีคอ

หมายถึงก. พูดให้ต้องใจหรือให้ถูกอกถูกใจเพื่อหวังผลอย่างใดอย่างหนึ่ง.

ทำปากทำคอ

หมายถึงก. จีบปากจีบคอเวลาพูด.

ผ้าพันคอ

หมายถึงน. ผ้าสำหรับพันคอเพื่อกันหนาวเป็นต้น.

ลงคอ

หมายถึงว. อาการที่ทำสิ่งที่ขัดต่อคุณธรรมหรือศีลธรรมเป็นต้นโดยไม่ตะขิดตะขวง เช่น แม่หาเงินมาด้วยความยากลำบากลูกยังขโมยได้ลงคอ เด็กตัวเท่านี้แม่ยังตีได้ลงคอ.

พระคีวัฐิ

หมายถึงกระดูกคอ

ผ้าพันพระศอ

หมายถึงผ้าพันคอ

สร้อยพระศอ ฉลองพระศอ

หมายถึงสร้อยคอ

พระศอ

หมายถึงคอ

เข้าคอ

หมายถึงก. ประพฤติให้ถูกใจกันได้, มีความประพฤติถูกกัน, ไม่ขัดคอกัน.

ค้ำคอ

หมายถึงก. ทำให้อยู่ในฐานะจำใจต้องทำหรืองดเว้น.

 คำราชาศัพท์ จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ