ตัวกรองผลการค้นหา
แคะ
หมายถึงน. ชาวจีนพวกหนึ่งในมณฑลกวางตุ้งของประเทศจีน เรียกว่า จีนแคะ, เรียกภาษาของชาวจีนพวกนี้ว่า ภาษาแคะ.
แคะไค้
หมายถึงก. ซอกแซกหาเรื่องขึ้นมาว่า.
ยุแยงตะแคงแซะ,ยุแยงตะแคงรั่ว,ยุแยงตะแคงแส่
หมายถึงก. ยุให้ทั้ง ๒ ฝ่ายแตกกัน.
รังแค
หมายถึงน. ขุยหนังหัว มีลักษณะเป็นผง ๆ สีขาว, ขี้รังแค หรือ ขี้ลม ก็ว่า.
ว่านหอยแครง
หมายถึงดู กาบหอย.
สอดแคล้ว
หมายถึงว. สงสัย, กินแหนง.
หอกข้างแคร่
หมายถึง(สำ) น. คนใกล้ชิดที่อาจคิดร้ายขึ้นมาเมื่อไรก็ได้ มักใช้แก่ลูกเลี้ยงที่ติดมากับพ่อหรือแม่, ศัตรูที่อยู่ข้างตัว.
แคะพระทนต์
หมายถึงไม้จิ้มฟัน
ขัดแค้น
หมายถึงก. โกรธเจ็บใจอยู่ไม่หาย.
ข้าวแคบ
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. ข้าวเกรียบที่มีรสเค็ม ๆ อย่างข้าวเกรียบกุ้ง.
ครองแครง
หมายถึง[คฺรองแคฺรง] น. ชื่อขนมทำด้วยแป้งกดบนพิมพ์ที่เป็นรอยริ้ว ๆ คล้ายฝาหอยแครง ต้มกับกะทิ, ถ้าทอดกรอบเคล้านํ้าตาลเคี่ยว เรียกว่า ครองแครงกรอบ.
คล้อแคล้
หมายถึง[คฺล้อแคฺล้] ก. ไม่ห่างออก, เคียงกัน, เช่น คลิ้งโคลงคล้อแคล้ในรัง. (สมุทรโฆษ), คลอแคล ก็ว่า.