ตัวกรองผลการค้นหา
พัทธยา
หมายถึงน. เรียกลมที่พัดจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือในต้นฤดูฝนว่า ลมพัทธยา.
หัวลม
หมายถึงน. ต้นลม, ลมต้นฤดูหนาว; เรียกไข้ที่มักเกิดเพราะถูกอากาศเย็นต้นฤดูหนาวว่า ไข้หัวลม.
เต้าปืน
หมายถึงน. ฐานชนวนปืนโบราณที่มีลักษณะนูนขึ้น สำหรับโรยดินหู.
ท้องเฟ้อ
หมายถึงว. อาการที่ลมในกระเพาะตีขึ้นเพราะอาหารไม่ย่อยและเป็นพิษ.
เบญจภูต
หมายถึงน. ธาตุทั้ง ๕ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม อากาศ.
ปาดหาว
หมายถึงน. ลมที่พาใบเรือตลบขึ้นปลายเสา.
เรียบวุธ
หมายถึงก. ถืออาวุธอยู่ในท่าเรียบ คือ ถือปืนแนบอยู่ทางขวา ส้นปืนจดดิน, เลือนมาจาก เรียบอาวุธ. (ปาก) ว. หมดเกลี้ยง เช่น กินเสียเรียบวุธเลย.
จับโปง
หมายถึง(โบ) น. ลมที่ทำให้ปวดเมื่อยตามข้อต่าง ๆ.
นิ่งแน่
หมายถึงว. อาการที่ไม่ไหวติงไปชั่วระยะหนึ่งเพราะเป็นลมเป็นต้น, แน่นิ่ง ก็ว่า.
บ่มผิว
หมายถึงก. ทำให้ผิวงามด้วยการอยู่ในที่ซึ่งไม่ถูกแดดถูกลมจนเกินไป.
มหาจักร
หมายถึงน. ชื่อยาไทยแก้ลมเพื่อซางโค.
สั่ง
หมายถึงก. ทำให้ลมดันนํ้ามูกออกจากจมูกโดยแรง ในคำว่า สั่งน้ำมูก.