ตัวกรองผลการค้นหา
ฝีเท้า
หมายถึงน. ความสามารถในการเดิน วิ่ง ช้าหรือเร็ว หนักหรือเบา เป็นต้น เช่น ม้าฝีเท้าดี ม้าฝีเท้าจัด คนฝีเท้าหนัก, ฝีตีน ก็ว่า.
สังฆาทิเสส
หมายถึง[-เสด] น. ชื่ออาบัติหนักหมวดหนึ่งรองจากปาราชิก. (ป.).
เพรียง
หมายถึง[เพฺรียง] น. ส่วนร่างกายที่นูนอยู่หลังหู, มักใช้ว่า เพรียงหู; เรียกผิวหนังที่ขรุขระอย่างหน้าออกฝีว่ามีลักษณะเป็นเพรียง. ว. พร้อม, มักใช้คู่กันว่า พร้อมเพรียง.
กุลี
หมายถึงน. คนรับจ้างทำงานหนักมีหาบหามเป็นต้น.
ข้อลำ
หมายถึงน. พละกำลัง เช่น ข้อลำอย่างนี้จะสู้งานหนักไหวหรือ.
ตะเฆ่
หมายถึงน. เครื่องลากเข็นของหนัก รูปเตี้ย ๆ มีล้อ.
ฝีคัณฑสูตร
หมายถึงน. ชื่อฝีชนิดหนึ่ง มักเป็นที่บริเวณขอบทวารหนัก.
โงน
หมายถึงก. จวนจะล้มเพราะส่วนบนหนักหรือใหญ่ ส่วนล่างไม่แน่นหรือเล็ก.
สาลี่
หมายถึงน. เครื่องบรรทุกของหนักมี ๒ ล้อ ใช้ลากหรือผลักไป.
หม้ออวย
หมายถึงน. หม้อดินหรือหม้อเคลือบที่มีด้ามหรือหูสำหรับจับหรือหิ้ว.
กรรณ
หมายถึง[กัน] น. หู, ใบหู, กลอน ใช้เป็น กรรณา ก็มี เช่น กรรณาคือกลีบกาญจ- นปัทม์. (สมุทรโฆษ), ราชาศัพท์ใช้ว่า พระกรรณ. (ส. กรฺณ).
ตู้
หมายถึงว. ทู่, เรียกควายเขาสั้นหงิกเข้ามาหาหูว่า ควายเขาตู้.